Ahmet TAŞ
Kalmadı masivayla aramda hiçbir uyum,
Ben, bu yabancılaşan asrın üvey oğluyum.
Bir ızdırap ki serde, en büyük çileye eş!Büyüyen başıboşluk, beni belaya sattı,
Yalnızlık, yüreğime, o zaman demir attı.
Gittikçe garipleşti gözümde zaman, mekan,
Beşeriyet kum çölü, dünya kuru heyecan!
Kainat bir kitabe, kalmadı okur yazar,
Vefasını canıyla ödedi, öldü Sezar.
Süfli emel, beşerin ğöğsünde ulvi nişan!
Bir zaman ki, Gomore ve Sodom’dan perişan!
Büyük ruhlar tasalı, kapler buz tutmuş, neden?
Çıldırırdı, bu hali görseydi Ehl-i Medyen!
Bir dünya değişiyor, hüsran çökmüş zemine,
Dünkü Elena, bugün, sırma saçlı Emine!
Önce ferdi buhranlar, sonra buhranlı devir;
İnsanlık, izbelerde çürüyor, senelerdir.
Tek damla yaş kalmamış tükenen yüreklerde.
Bela kuşatmış bizi, çöküyor, perde perde!
Manen kayıp bir gençlik, ruhlar perişan, harab…
Bu keşmekeş , bu melal, bu buhran nedir ya Rab!
Büyük muzdariplerin, derdi, ömründen uzun,
Hak adına ne varsa, hakikat gibi mahzun.
Bu düşünce muttasıl, uykumu hep bölüyor,
Nerde Müslüman varsa hıçkırık yükseliyor!
Çile, işkence, hüzün muzdariplere mekan,
İşte İslam atlası; bir baştan bir başa kan!
Gözü dönmüş bir dünya, çığ gibi medeniyet!
Asrın yetimlerine Allah’ım, sen yardım et.
Mana geri durunca, gönüller aç ve susuz;
Kimse kimseden emin değil, dünya uykusuz.
Büyüyen bir boşluğa gidiyoruz bu günler,
Sevmezdik, beğenmezdik, aranır oldu dünler.
Muhasebe yapmalı, bir büyük muhasebe,
O zaman, bu asrımız, bir büyük zuhra gebe.
Gözlerini kaybetmiş bir peygamber yasıyla,
Çıkacak zindanlardan, Yusuf’lar, rüyasıyla.
Nesilleri atmışlar, bir buhran ateşine,
Nar’ı İbrahim elbet, döner gül bahçesine!
Kalbim hep evi oldu; aşk, iman ve ümidin,
Büyük Doğu bir doğum, ordan ferdaya gidin.
Çağlar eğilecektir mutlaka önümüzde,
Asra derman bulacak şifahaneler bizde!
Bir koku alıyorum, rayha rayha, her yandan;
Asra ışık taşıyan Yusuf çıkmış zindandan!
Yüreklerdeki hüzün, gülzare dönecektir;
Allah, Yusuf’unuzu size gönderecekdir.
